Διήμερο στον Πάρνωνα

Οροπέδιο και Κορυφή Πάρνωνα

Η ιδέα έπεσε στις αρχές Ιουνίου: Διανυκτέρευση στο Οροπέδιο του Προφήτη Ηλία στον Πάρνωνα. Δυο βράδια ήταν ο αρχικός σχεδιασμός. Κανονίστηκε για τα μέσα Ιουλίου.

Τελικά καταφέραμε να πάμε μόνο για μια διανυκτέρευση. Ο Κυριάκος και η Μαρία, ο Γιάννης και η Ελένη, ο Στράτης και η Μαρία ανέβηκαν από την Τρίτη. Εμείς φορτώσαμε το Van με τα μπαγκάζια μας και με τα ποδήλατά μας και ξεκινήσαμε Τετάρτη πρωί.

17 χιλιόμετρα από Άνω Δολιανά έως Άγιο Πέτρο. Ο δρόμος στενός με πολλές στροφές και δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς πως στο καλό τα καταφέρνουν οι οδηγοί των λεωφορείων που μεταφέρουν τις ορδές των προσκυνητών στο ιερό μαγαζί της Μονής Μαλεβής. Εκτός και αν οι προσευχές τόσων πιστών πιάνουν τόπο τελικά.

Μετά τον Άγιο Πέτρο αρχίζουμε να ανεβαίνουμε τον ασφαλτόδρομο προς το καταφύγιο. Στενός κι αυτός αλλά σε σχετικά καλή κατάσταση, αν σκεφτείς πως ίσως δεν έχει συντηρηθεί ποτέ.

Σε περίπου έξι χιλιόμετρα συναντάμε αριστερά τον χωματόδρομο που θα μας οδηγήσει στο δάσος της Σίταινας και τελικά στο οροπέδιο. Η πινακίδα που έπρεπε να στέκει εκεί περήφανη (όπως άλλωστε και όλες οι πινακίδες), είναι πεσμένη και κρυμμένη καλά, κάπου ανάμεσα στα αγριόχορτα. Ευτυχώς κάτι θυμάμαι από παλιότερες επισκέψεις μου και προλαβαίνω να σταματήσω λίγο αφού προσπερνάμε. Αναστροφή λοιπόν και… έκπληξη. Από την αντίθετη πλευρά υπάρχει πινακίδα.

Μπαίνουμε στον χωματόδρομο και σχεδόν αμέσως καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι φτιαγμένος για το Πεζό BOXXER. Σκέφτομαι ότι αν το κακόμοιρο το αυτοκινητάκι είχε χέρια θα μας μούτζωνε για την ταλαιπωρία που το υποβάλλουμε. Κι αν είχε και πόδια θα τα χρησιμοποιούσε και αυτά για τον ίδιο ευγενή σκοπό.

Πέτρες. Πολλές πέτρες, διαφόρων μεγεθών. Άλλες χωμένες βαθιά και άλλες τόσο χαλαρές που κάνουν τους τροχούς να σπινάρουν. Και σαν να μην έφτανε η κατάσταση του δρόμου, έπρεπε να διανύσουμε και μια πολύ μεγάλη απόσταση με κλειστά παράθυρα μες στο λιοπύρι, γιατί, στο πλάι του δρόμου, ήταν παρκαρισμένες εκατοντάδες κυψέλες με εκατοντάδες χιλιάδες μέλισσες, που μπορεί και να θύμωναν που τους χαλάσαμε την ησυχία.

Και ήταν επίσης και τα νεροφαγώματα. Σε όλα τα πιθανά βάθη και πλάτη, και σε όλες τις θέσεις πάνω στο δρόμο που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Ευτυχώς την προηγούμενη μέρα οι υπόλοιποι είχαν γεμίσει τα πιο βαθιά με πέτρες.

Σε τρία χιλιόμετρα συναντάμε και τον πρώτο «λιποτάκτη». Το Seat του Γιάννη παρκαρισμένο στην άκρη του δρόμου. Εμείς απτόητοι συνεχίζουμε.

Η διαδρομή θα πρέπει να ήταν όμορφη. Με τα διαφορετικά είδη πεύκης και τα όμορφα ρεματάκια και τις κατάφυτες πλαγιές. Υποθέτω, αφού δεν μπορούσα να κοιτάξω παρά λίγα μόλις μέτρα μπροστά από το εμπρός σύστημα του Van, που τόσο άκαρδα ταλαιπωρούσα.

Μετά από 8 χιλιόμετρα, κατά τη διάρκεια των οποίων πείστηκα ότι το Van δεν μπορεί να πάει παντού, είδαμε το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία και, περνώντας δίπλα του ανεβήκαμε επιτέλους στο οροπέδιο, στα 1635 μέτρα.

Είναι τόσο όμορφα εκεί πάνω που αμέσως ξεχνάς την όποια ταλαιπωρία. Πιστεύω πως αν τα Van μπορούσαν αν συμφωνήσουν δε θα μας κρατούσε καμιά κακία το δικό μας.

Στο οροπέδιο υπάρχουν τέσσερα πέντε δεντράκια που ξεπερνούν το μπόι ενός ανθρώπου. Στο πιο μεγάλο από αυτά, στο κέντρο σχεδόν, είχαν κατασκηνώσει οι υπόλοιποι.

(Μπορείτε να συνεχίσετε την ανάγνωση στην ιστοσελίδα:

https://www.5ente.com/diimero-ston-parnona )